Corona, klussen en loopbaancoaching. Over hoe ik eindelijk ontdekte wat ik wilde worden.
Mijn nieuwe leven zonder het vaste inkomen als coördinator van het lokale krantje viel mee. In maart 2020 verdiende ik zelfs meer dan ik maandelijks bij de lokale krant had verdiend. Ik had die maand vijf verschillende opdrachtgevers en rende van hot naar her. Tijd om na te denken had ik eigenlijk niet.
Toen kwam corona. Ik raakte vlak voor de eerste lockdown besmet. Echt ziek ben ik er amper van geweest. Wel benauwd. En moe. Zó moe. Dat bleef. Maandenlang. Gelukkig hoefde ik geen opdrachtgevers teleur te stellen. Die waren er namelijk niet. Alles was stilgevallen, op wat kleine klusjes voor mijn oudste opdrachtgever, het AD Rotterdams Dagblad, na. Ik had gelukkig recht op twee maanden TOZO en die heb ik dankbaar gebruikt.
Maandenlang hield ik me bezig met heropbouwen van mijn conditie, klussen en in- en uitpakken, want mijn gezin verhuisde precies midden in de lockdown naar een nieuwe woning. De zomer was een heerlijke periode vol zon en rust. Precies wat ik nodig had.
Loopbaanadvies
Ik meldde me aan voor een coachingstraject gericht op loopbaanadvies. Ook zzp’ers mochten in 2020 gratis laten onderzoeken waar hun talenten liggen en waar ze willen werken. Ik deed een assessment en had twee hele goede gesprekken met een ervaren coach. Zij gaf me tijdens het eerste gesprek wat ideeën voor een nieuwe loopbaan. Op het eerste gezicht klonken die allemaal interessant. Na wat nadenken was het echter steeds net niet wat ik wilde. Wat wilde ik dan?
Ja, toch schrijven. Ik had een loopbaancoach om me te helpen inzien dat ik al in mijn ideale baan werk. De vrijheid van freelancen, het ontmoeten van interessante mensen en het schrijven van mooie verhalen. Ik ontdekte opnieuw, of misschien voor het eerst echt wat ik wil.
Wat wil ik dan? Ik wil schrijven aan de thriller waar ik zestien jaar geleden in begon en die al die jaren meestal in de digitale la heeft gelegen, op enkele momenten van inspiratie na. En ik wil mooie interviews schrijven. Met echte mensen, over hun ambities, hun dromen, hun problemen en hun ideeën. Dat weet ik nu zeker.
Een nieuwe opdrachtgever had zich inmiddels aangemeld. Ik mag twee keer per maand een vrijwilliger interviewen voor een vrijwilligerswebsite en de lokale krant. Dit is het! Elk interview maakt me blij. Omdat het met echte mensen is, die, soms vol hartstocht en soms laconiek, vertellen over hun vrijwilligerswerk en over wat er nog meer speelt in hun leven.
Ik ging zoeken naar dit soort klussen. Ook voor het AD Rotterdams Dagblad bleek het te kunnen.
En toen moest de mooiste klus nog komen.