Boomer, kekke overgangen en het lokale krantje. Over hoe ik ontdekte welke aspecten van mijn werk me niet meer bevielen. En zo steeds meer ontdekte wat ik wel graag deed.
Na mijn leerzame ervaring als overblijfmoeder had ik besloten toch maar niet zij-instromer te worden in het basisonderwijs. Maar wat dan wel? Ik wilde Journalinda blijven, maar niet op de manier waarop ik bezig was. Ik zette op een rijtje wat ik wel leuk vond aan mijn werk en wat niet.
Filmen, wat ik ooit met zo veel enthousiasme deed, was nu een worsteling geworden. Technieken moderniseerden zo snel dat ik me steeds meer een ‘boomer’ ging voelen (voor de wat oudere lezer die dat woord niet kent: het betekent fossiel dat het niet meer zo goed snapt.)
Ook kwam dankzij social media de nadruk steeds meer te liggen op mooie plaatjes, in plaats van een echt verhaal. Mijn specialiteit was altijd het als camerajournalist interviewen van mensen, met hun ambities, dromen, problemen en ideeën. Ik filmde voor diverse online magazines en dat ging bijna altijd volgens een vast stramien: interview filmen, tussenshots filmen, monteren van de beste quotes en eventueel een voice over en dat illustreren met passende tussenshots erbij. Tegenwoordig draait het veel meer om kekke overgangen, een vlot muziekje en snelle animaties. Meestal ten koste van de diepgang. Hier mijmert de boomer even over die goeie ouwe tijd.
Eerlijk gezegd zou ik opnieuw naar school moeten om de moderne technieken aan te leren. Om vervolgens te horen dat ik veel duurder ben dan de buurjongen, die ook kan filmen.
Gratis
Ik schreef al jaren voor het lokale krantje en was sinds een paar jaar coördinator. Het maandelijkse vaste inkomen was lekker. Ik vind lokale media erg belangrijk en heb er zelfs ooit mijn afstudeerscriptie over geschreven. Als coördinator liep ik echter ook tegen de nadelen op. Mensen die zich rechten toe-eigenden.
Het ging om een gratis verspreid huis-aan-huisblad. Niet gratis om te maken. Het maken van een krant kost geld. Dat wordt betaald uit advertenties. Maar het betreffende dorp heeft al niet veel lokale ondernemers, en de ondernemers die er zijn vinden adverteren te duur, omdat ze ook via de social media aan hun klandizie komen. Wel wilde iedereen altijd gratis in de krant. Ondernemers met jubilea, maar vooral de verenigingen. Ik had steevast meer copy dan ruimte. Elke week kreeg ik klachten omdat ik een veel te lang persbericht had ingekort, of zelfs helemaal niet had kunnen plaatsen.
“Dan doe je er toch een pagina bij?” vroegen dorpelingen dan. Alsof het niet honderden euro’s kost om een pagina te maken en alsof je zomaar een losse pagina in plaats van een katern van vier pagina’s kan toevoegen. Op Facebook zag ik steeds opnieuw dat het krantje weer iets fout had gedaan. Ik ging het me steeds meer persoonlijk aantrekken. Toen het januari 2020 stopte, was ik opgelucht.
Ik wist echter nog steeds niet wat ik wel wilde.